Ook andere vrouwen gooiden het roer om in hun carrière!
Het verhaal van Paula, een echte ‘luchtvaart-tijger’ althans zo heb ik haar altijd gekend in mijn tijd op Schiphol.
Zij is een oud collega van mij, zo kennen wij elkaar.
Door mijn verhaal te delen, stuurde ze mij gelijk een DM; ‘Zo herkenbaar!! Ik heb hetzelfde gedaan!.. ‘
Je begrijpt dat ik gelijk vroeg of ik haar verhaal mocht delen!
En dat kun je dus hieronder lezen. Ook zij heeft roer omgegooid rond haar 50e en is blijer dan ooit! Ben jij ook inmiddels geïnspireerd?
..’Ja joh ik was mezelf kwijt aan het raken, deed wat er verwacht werd maar werd elke dag ongelukkiger. Ineens dacht ik oké tot hier en niet verder! Ik ben niet alleen moeder, echtgenote, werkneemster….ik ben Paula en het wordt tijd dat ik mezelf belangrijk ga vinden……
Dus daar zat ik dan, 50 geworden midden in Coronatijd en ja dan ga je nadenken…
Heb ik alles eruit gehaald wat ik wilde? Wil ik wel op Schiphol blijven werken wat altijd mijn droom was? Is dit wat ik tot aan mijn pensioen wil blijven doen? En ik moest toegeven, hoe vaak ik mezelf de vraag ook stelde het antwoord bleef hetzelfde: nee.
Ik was behalve Teamleader Ticketdesk ook troubleshooter en onder andere contactpersoon tussen mijn werkgever en onze verschillende klanten. Dat laatste was iets waar ik veel energie uit haalde en wat ik ook echt heel leuk vond om te doen dus deed dat mij beseffen dat ik ‘de Sales’ in wilde. En ja dat wilde ik stiekem al jaren, maar dacht altijd: niet doen…, je hebt nu een vaste baan,.. denk aan je toekomst… Maar goed, nu ging ik toch weer twijfelen, ‘zou ik dat wel doen?’ leeftijd was natuurlijk een issue (dacht ik) maar vooral het feit dat ik een ‘contract had voor onbepaalde tijd’ zou opgeven voor een onzekere toekomst. En toen was daar de laatste push: mijn gezin.
Alles wat ik altijd tegen anderen zei kreeg ik terug: ‘je moet je niet laten tegenhouden’, ‘ga je droom achterna’, ‘als je het niet doet zal je altijd denken “wat als”’.. en nog veel meer van dit soort opmerkingen.
Want ja, anderen motiveren kan ik zeker, maar mezelf?
En ondanks dat er velen inderdaad niet begrepen waarom ik deze stap zou willen nemen was daar mijn gezin die aangaf dat ik hun onvoorwaardelijk steun had! En dat was het allerbelangrijkste voor mij!
Dus de stap gezet en geen enkel moment spijt van gehad. Ben onwijs gelukkig, doe waar ik het beste in ben, ontmoet telkens weer nieuwe mensen en kom continu op nieuwe plaatsen maar bovenal ben ik supertrots op mezelf dat ik de stap heb durven nemen en uiteraard op mijn gezin die nooit aan mij hebben getwijfeld zelfs op momenten dat ik dat wel deed.
Dus 50 is zeker niet het einde, je hoeft niet te blijven waar je zit terwijl het je niet gelukkig maakt alleen omdat “men” vind dat dat het juiste is wat je zou moeten doen. Leef en neem risico’s want veranderingen zijn niet slecht!
